Wonen op een schip

Tien jaar geleden is het inmiddels dat ik mijn skipper ontmoette in een rokerig café, op 5 februari 2005 om precies te zijn! Niet wetende dat deze man me meteen op tournee door Nederland zou slepen om schepen te bekijken toen ik zei dat het me wel wat zou lijken om hierop te wonen. Mijn intuïtie heeft niet gewerkt toen hij tijdens onze eerste date na ongeveer een half uur een foto van zijn klipperaak liet zien waar hij toen op woonde en er trots en vooral uitgebreid over vertelde. En mijn alarmbellen gingen ook niet af toen hij later bij mij thuis mijn antieke ankerlicht met meer dan gewone aandacht bestudeerde en zag dat ik een reddingsboei buiten had hangen als decoratie. Hij hield zich in. Achteraf verbaas ik mij erover, omdat zijn hele wezen verweven is met schepen. Hij kán bijna over niets anders praten. Dat had ik toen nog niet in de gaten. 

Maar toen we een aantal maanden later aan boord stapten bij onze huidige buurman heb ik in een onbezonnen moment gezegd dat ik wel wilde samenwonen als het schip deze afmeting had. Tja, toen was het hek van de dam …   Ik heb nog geprobeerd om te zeggen dat mijn huisje in Huizumdorp aan het water samen ook wel erg leuk zou kunnen zijn. Immers, hoe romantisch was het dat hij me in de zomer met zijn bijbootje kwam halen vanaf mijn huis om een tochtje te gaan varen en vervolgens ergens te gaan picknicken? Maar dat was tegen dovemansoren gezegd. Nee, het moest een schip worden. Ik wilde toch bijzonder wonen? Of een vuurtoren of molen misschien? Nou een schip was óók bijzonder. De sites van scheepsmakelaars werden vanaf dat moment zeer grondig bestudeerd. En nog geen week later toerden we richting Harlingen om er een op te sporen. Maar Friesland was te klein, ook Edam, Delfzijl, Lauwersoog en eigenlijk elk gehucht waar een interessant exemplaar lag, werd bezocht.  Druk foto’s maken en plannen maken. Inmiddels was ik ook erg enthousiast geworden.  

Op een mooie zondag in het voorjaar reden we richting Rotterdam, Haringvliet om er nog een te gaan bekijken. We stonden op de kade en ik voelde een lichte opwinding toen ik deze Tjalk zag. Prachtig! “Doe er maar een strikje om, dit is ze” fluisterde Herre me toe. Ik zag zijn ogen twinkelen. Wat een avontuur, ik was nerveus, was dit wel de juiste keus? Wat zou ons dit gaan brengen! En waarom wonen op een schip! Binnen overtrof ook onze verwachtingen na alle uitgeleefde schepen die we hadden gezien. Hier zou ik wel kunnen leven en samen een toekomst beginnen. Op weg naar huis realiseerden we dat we geen enkele foto hadden genomen. We waren onder de indruk en dit moest het worden. Zo gezegd, zo gedaan. Hier zit ik dan, 10 jaar later achter mijn laptop in de roef, een blog te schrijven aan boord van onze eigen Grote Beer.

Het klinkt romantisch, maar is het dat altijd? JA! NEE! Euh … vaak wel! Maar daar zul je later meer over lezen. Mijn leven als schipperse bloggen wil ik doen voor mezelf, voor mijn kinderen en voor iedereen die wil weten hoe het leven is op een boot!